Zespół cieśni nadgarstka jest stanem chorobowym, który powstaje podczas ucisku nerwu, który jest połączeniem korzenia przyśrodkowego i bocznego. Przyczyną schorzenia jest opuchlizna nerwu lub tkanek, które go otaczają.
Do typowych objawów cieśni nadgarstka należą przede wszystkim ból, drętwienie, mrowienie palców, pieczenie, swędzenie.
Szacuje się, że zespół cieśni nadgarstka dotyka blisko 3-6% populacji. Schorzenie najczęściej rozwija się między 45. a 65. rokiem życia. Prawdopodobnie częściej dotyka kobiety niż mężczyzn.
Choroby zespołu cieśni nadgarstka nie można bagatelizować, ponieważ nieleczona może powodować trwałe drętwienie palców i osłabienie mięśni, unerwianych przez nerw pośrodkowy. Prawdopodobnie do ucisku nerwu pośrodkowego może dochodzić w wyniku długofalowej pracy przy komputerze.
Zespół cieśni nadgarstka – przyczyny
Kanał nadgarstka to wąski tunel, utworzony przez kości i więzadła. Przez tunel przebiegają też ścięgna i nerw pośrodkowy. Przyczyną zacieśnienia przestrzeni kanału nadgarstkowego może być obrzęk ścięgien, który wywiera nacisk na nerw pośrodkowy. Z kolei ucisk powoduje drętwienie, mrowienie i ból.
Najczęstsze przyczyny:
- długa praca przy komputerze – praca z myszką, pisanie na klawiaturze
- stres w pracy
- ciąża
- reumatoidalne zapalenie stawów
- choroby tarczycy
- cukrzyca
- urazy nadgarstka
- nadczynność przysadki
- torbiel galaretowy na nadgarstku.
Zespół cieśni kanału nadgarstka – objawy
Objawy choroby rozwijają się stopniowo i są rozłożone w czasie. Najczęściej występują w nocy i po przebudzeniu. Ból może budzić w nocy.
Trzy typowe objawy zespołu cieśni nadgarstka:
- ból
- drętwienie
- mrowienie
Najczęściej dochodzi do mrowienia i drętwienia kciuka, palca środkowego i wskazującego oraz połowy palca serdecznego. Czasami choroba objawia się parestezją dłoni i przedramienia. W razie większego nasilenia choroby objawy mogą się pojawiać też w ciągu dnia.
W miarę postępu choroby dochodzą następujące objawy:
- osłabienie siły chwytu
- wypuszczanie przedmiotów z rąk
Otwieranie butelki z wodą lub pisanie na klawiaturze może być prawdziwym wyzwaniem dla chorego.
Zespół cieśni nadgarstka – diagnostyka
Osoba, która zauważy u siebie wyżej wymienione objawy, koniecznie powinna się zgłosić do ortopedy. Na początek lekarz przeprowadzi wywiad, później wykona szereg testów, które mają na celu sprowokowanie objawów, charakterystycznych dla schorzenia. Jeden z testów polega na pukaniu w nerw pośrodkowy na wysokości kanału nadgarstka, w wyniku czego, jeżeli osoba cierpi na zespół cieśni nadgarstka, dochodzi do mrowienia i drętwienia palców. Inny test wymaga od pacjenta zgięcia nadgarstka i uniesienia go nad głową. Na koniec lekarz może skierować pacjenta na badanie EMG, czasami też jest konieczne USG i badania krwi.
Testy do zdiagnozowania zespołu cieśni kanału nadgarstka:
- test Phalena
- test Tinela.
Zespół cieśni nadgarstka – leczenie
Głównym celem leczenia zespołu cieśni kanału nadgarstka jest oczywiście łagodzenie objawów i zatrzymanie postępu choroby. W przypadku łagodnego przebiegu choroby stan chorego ulega poprawnie prawdopodobnie już po kilku miesiącach leczenia. Dotyczy to przede wszystkim pacjentów przed 30.rokiem życia i kobiet w ciąży.
Leczenie zespołu cieśni nadgarstka możemy podzielić na:
- nieoperacyjne, zachowawcze
- przyczynowe – operacja.
Leczenie nieoperacyjne polega na:
- robienia zimnych okładów
- zmniejszeniu lub całkowitym zaprzestaniu aktywności, które powodują lub nasilają objawy choroby
- fizjoterapii
- zastosowaniu stabilizatora dłoni i nadgarstka, by je uruchomić i odciążyć, w wyniku czego można złagodzić objawy choroby. Ortezy, stabilizatory można kupić w aptece bez recepty
- stosowaniu leków. Leczenie farmakologiczne polega na wstrzykiwaniu kortykosteroidów, które prawdopodobnie dobrze sobie radzą ze stanem zapalnym nerwu pośrodkowego. Poza tym lekarz może wypisać tabletki, które mają działanie krótkotrwałe. Często jest też zalecane przyjmowanie witaminy B6.
Pacjent może też samodzielnie wykonywać ćwiczenia, które prawdopodobnie pomagają łagodzić objawy schorzenia.
Bez wątpienia większość pacjentów decyduje się na leczenie nieoperacyjne, które daje bardzo dobre efekty już po 4 tygodniach.
W przypadku ciężkiego przebiegu choroby, kiedy mimo podjętego leczenia, objawy nie ustępują w ciągu 6 miesięcy, lekarz bez wątpienia skieruje pacjenta na operację. Zabieg chirurgiczny polega na niewielkim nacięciu tkanek w poprzek nadgarstka. Ma to na celu zmniejszenie nacisku na nerw pośrodkowy i poszerzenie kanału dla prawidłowego funkcjonowania. Skuteczność operacji jest wysoka, ponieważ poprawę osiąga się u blisko 90 procent pacjentów.
Na zakończenie słów kilka o powikłaniach pooperacyjnych. Jak w przypadku każdego zabiegu operacyjnego może dojść do zakażenia, krwawienia pooperacyjnego, uszkodzenia nerwu.
